Kuchnie świata

Kuchnia Polska - podstawę kuchni polskiej stanowią potrawy wspólne dla narodów zachodniosłowiańskich oraz środkowoeuropejskich, bazujące na dostępnych lokalnie surowcach spożywczych. Z rozwojem handlu i sytuacji geohistorycznej w kuchni polskiej przyjęły się rozmaite potrawy i produkty od nacji sąsiadujących i napływowych grup etnicznych.




Znane są wpływy niemieckie, ukraińskie, włoskie, węgierskie, francuskie, orientalne i żydowskie. Zestaw potraw był w okresieRzeczypospolitej Obojga Narodów uzupełniony przez silne wpływy litewskie i tatarsko-tureckie.




Specjalnością kuchni polskiej są potrawy mączne i zbożowe (kasze, kluski, pierogi), produkty runa leśnego (grzyby, owoce, zioła),wieprzowina (w tym wędliny i kiełbasy), ryby słodkowodne, dziczyzna, nabiał (kwaśna śmietana, twaróg), spora ilość zup z dowolnych produktów (zwłaszcza warzywne), wypieki (pieczywo, ciasta), desery, wódki i nalewki. Z warzyw i owoców typowe są buraki, ogórki, kapusta, jabłka, czereśnie, jagody, agrest i inne środkowoeuropejskie. Typowe przyprawy to czosnek, chrzan, koperek, jałowiec, pieprz.




Współczesna kuchnia polska




Współczesna kuchnia polska rożni się od dawniejszej tym, że podstawa pożywienia, czyli kasze zostały zastąpione przez ziemniaki, a potrawy z dziczyzny zastępuje się dziś wieprzowiną i drobiem hodowlanym. Bardzo dużą popularność zdobyły także pomidory, a w czasach nowszych papryki. Zwiększyło się też spożycie dostępnego dzisiaj codziennie mięsa, a zmniejszyło spożycie podrobów. Z buraków białych zaczęto stosunkowo niedawno w Polsce produkować tani cukier, który wyparł i zastąpił miód w wypiekach i deserach.




Jak ma to miejsce w narodowych kuchniach innych krajów, w polskiej kuchni występują pewne specjalności regionalne, zależne od surowców dostępnych geograficznie – ryby morskie na Pomorzu czy nabiał owczy w górach, ryby z jezior mazurskich, winogrona śląskie czy grzyby wielkopolskie. Podczas rozbicia rozbiorowego różnice regionalne zwiększyły się, gdy kuchnie zaadoptowały potrawy i nazewnictwo z nacji panujących nad Polską.




Poszczególne regiony polskie mają dzisiaj charakterystyczne dla siebie jadłospisy obiadowe – np. kojarzony ze Śląskiem rosół, a na drugie danie rolada z kluskami i "modrą" (czerwoną) kapustą, "warszawskie" flaczki i schabowy z kapustą i ziemniakami, wielkopolskie potrawy niemiecko-polskie (ajntop, galareta mięsna znana jako auszpik lub "zimne nóżki", myrdyrda, pyzy, gzik), czy lubelskie pierogi z kaszą gryczaną i białym serem.




Poza niektórymi produktami kuchni regionalnych, specjalności kuchni polskiej są znane i spożywane powszechnie w całym kraju. Różnice regionalne występują przede wszystkim w nazewnictwie typowych produktów i tych samych potraw w całej Polsce – np. nazwy jagód, albo wielkopolskie pyzy drożdżowe gotowane na parze znane są na Śląsku jako pampuchy, gdy nazwa pyzy przysługuje na Śląsku czeskim knedlikom nadziewanym mięsem. Typowa zupa jak barszcz rożni się tez nieco składem i przyrządzaniem zależnie od regionu, zawsze jednak zawiera podstawowe buraki.




Poza granicami krajowymi kuchnia polska znana jest dzisiaj przede wszystkim z dużej różnorodności wędlin (np. "polish sausage" w Stanach Zjednoczonych) oraz wódki, albo jest mylona z niemiecką ze względu na obecność kapusty kiszonej, piwa i wieprzowiny, lub z rosyjską ze względu na barszcz, wódki i pierogi.










Kuchnia włoska – jedna z dwóch najbardziej popularnych kuchni europejskich obok kuchni francuskiej.




Kuchnia włoska charakteryzuje się korzystaniem z dużej ilości warzyw i przypraw takich jak oregano, bazylia, pieprz, estragon, tymianek, rozmaryn, a także używaniem parmezanu. W kuchni tej dość powszechnie stosuje się też oliwę, pomidory oraz cebulę i czosnek, a także oliwki. Kuchnia włoska wyspecjalizowała się szczególnie w potrawach mącznych oraz w rybnych i owocach morza.




Kuchnia włoska jest bardzo różnorodna. Na północy je się ryż i polentę, częściej stosuje się masło, na południu przeważają niezliczone gatunkimakaronów i oliwa. Każdy z 20 regionów oraz wiele miast mają swoje kulinarne specjały. Emilia-Romania to ojczyzna faszerowanych pierożków,Sycylia i Siena słyną z deserów, rejon Valle d'Aosta z fondue, Florencja szczyci się befsztykiem i wieloma innymi daniami mięsnymi, Turyn kurczakami, Bolonia sosem mięsnym (bolognese), a Neapol – tradycyjną pizzą.




Wiele potraw takich jak spaghetti, pizza i risotto stało się bardzo popularne najpierw w USA, a potem razem z "eksportem" kultury amerykańskiej w większości państw przemysłowych, od Korei po Argentynę.




Tradycyjny posiłek włoski składa się z antipasto (przystawka), pasta (danie mączne albo zupa); główne danie to ryby, mięso albo drób wzbogaconerisotto lub sałatką. Taki posiłek zakończony jest deserem.




Niektóre popularne potrawy

spaghetti

pizza

lasagne

tortellini

ravioli

risotto

zupa minestrone

polenta

bruschetta

focaccia

piada

gnocchi

caponata










Kuchnia francuska - uważana jest często za jedną z najlepszych na świecie, wywarła przez wieki duży wpływ na inne kuchnie, zwłaszcza zachodniej Europy. Najczęściej kojarzona jest (choć nie zawsze słusznie) z żabimi udkami, ślimakami, bagietką, serami i winem. W rzeczywistości kuchnia francuska nie jest jednolita. Oprócz dużych różnic pomiędzy poszczególnymi regionami, można wyróżnić także tzw. haute cuisine (wysoką kuchnię) - drogie, tradycyjne dania, przygotowywane przez znanych często kucharzy oraz nouvelle cuisine (nową kuchnię), która narodziła się w opozycji wobec tej pierwszej. Nouvelle cuisine opiera się na lekkich, zdrowych i krótko przyrządzanych daniach.




Posiłki




We Francji spożywane są trzy główne posiłki w ciągu dnia:

śniadanie (petit déjeuner) - składa się zazwyczaj z bagietki lub croissanta (rogalika) z dżemem lub masłem oraz kawy lub czekolady, które podawane są w małych miseczkach, by dzięki temu móc w nich zamaczać bagietkę. Coraz częściej podczas śniadania pije się także sok pomarańczowy.

obiad (déjeuner) - spożywany między południem a godziną 14. Jest posiłkiem obfitym, kilkudaniowym: najpierw podawane są przystawki (entrée), potem danie główne, sery, deser i kawa. W przeciwieństwie do polskich zwyczajów, we Francji zupy nie stanowią nieodłącznego elementu obiadu i nie spożywa się ich zbyt często.

kolacja (dîner) - spożywana jest dość późno - między 20 a 22 i trwa zazwyczaj dość długo. Podawane są dania na ciepło.

Podczas posiłków zawsze pije się wodę, nalewaną prosto z kranu, a do obiadu także wino, które ostatnio coraz częściej bywa zastępowane piwem.










.Kuchnia meksykańska – sztuka kulinarna Meksyku i okolic, łącząca tradycje tubylczych Indian i wpływów hiszpańskich konkwistadorów. Opiera się głównie na kukurydzy i roślinach strączkowych (około 20 różnych gatunków fasoli) i różnych odmianach papryki i chili.




Podstawowym surowcem w przygotowaniu wielu potraw jest tzw. masa lub też masa nixtamalera, otrzymana z przemiału ziaren kukurydzy.Tradycyjnie, Indianie meksykańscy moczyli ziarna kukurydzy w ługu wypłukanym z popiołu drzewnego. Dzięki takiemu procesowi kilka ważnych aminokwasów, szczególnie niacyna (konieczna w zapobieganiu m.in. pelagrze) staje się łatwiej przyswajalnych. Kukurydza poddana takiej obróbce chemicznej ma więc większą wartość odżywczą i charakterystyczny smak, łatwo rozpoznawalny m.in. w plackach tortilla.




Wykorzystanie normalnej mąki kukurydzianej w przepisach na potrawy meksykańskie nie pozwoli więc na pełne odtworzenie charakterystycznych smaków tej kuchni.




Współcześnie tortille sporządza się na północy Meksyku z pszenicy (tortilla de harina), zaś na południu z kukurydzy (tortilla de masa).




Typowe dania

tortilla,

burrito,

enchiladas,

tacos,

nachos,

salsa.

gordita

mole poblano

ceviche

quesadilla

guacamole

chile relleno

chimichanga



















Kuchnia orientalna – sztuka kulinarna Tajlandii, powszechnie uważana za jedną z najlepszych i najbardziej oryginalnych kuchni świata. Na przestrzeni wieków kształtowała się pod wyraźnym wpływem kuchni chińskiej z północy i kuchni indyjskiej z zachodu. Choć generalnie pod wieloma względami bliższa tej pierwszej, wpływy kuchni indyjskiej są również wyraźne, przykładem może być częstsze niż w kuchniChin występowanie ostrych dań typu curry. Mimo wyraźnych wpływów z zewnątrz oryginalność tajskiej kuchni wynika jednak głównie ze stosowanych przez Tajów własnych oryginalnych składników. Jednym z najbardziej charakterystycznych jest mleko kokosowe oraz szereg aromatycznych przypraw takich jak trawa cytrynowa, świeży imbir czy liście limonki.




Wśród innych kuchni wschodniej Azji kuchnię tajską należy ocenić jako jedną z bardziej pikantnych i aromatycznych. Jej cechą jest również pewna większa "swoboda" w sposobie przygotowywania dań, nie ma tu tak sztywnych zasad jak np w Chinach, proporcje użytych składników i co za tym idzie smak potrawy zależą w dużej mierze od indywidualnego stylu kucharza. Wśród składników dań wyraźnie większą niż w kuchni chińskiej rolę odgrywają owoce morza, w szczególności skorupiaki.




Choć w świecie zachodnim najlepiej znaną i najbardziej popularną kuchnią azjatycką pozostaje kuchnia Chin, w ostatnim okresie kuchnia tajska (podobnie jak kuchnia japońska) zdobyła znaczną popularność w Europie, co zawdzięcza oryginalnym walorom smakowym dań. Prawdopodobnie najlepiej rozpoznawanym daniem tajskim na świecie jest słynna ostro - kwaśna zupa z krewetek i grzybów tom yam, niekiedy z dodatkiem mleka kokosowego.







Typowe dania dla kuchni orientalnej

bami - makaron jajeczny z mięsem i warzywami

hoi maeng pu op mo din - małże w sosie kokosowym

ho mok khai pla - gołąbki z rybiej ikry

ho mok talay - zapiekanka z owoców morza

kaeng - potrawy typu curry

kaeng hang lay - łagodne słodko-kwaśne curry birmańskie

kaeng jeut - łagodny bulion z makaronem ryżowym, mięsem i grzybami

kaeng kari - curry w stylu indyjskim

kaeng luang - "żółte" curry

kaeng matsaman - "muzułmańskie curry" z mięsem - w stylu malajskim, łagodne, z mlekiem kokosowym

kaeng pet - "czerwone" curry z mięsem

kaeng som - ostro-kwaśna zupa

kai yang - kurczak pieczony w ziołach i miodzie

khanom - słodycze i desery

khao mok kai - tajska wersja biriani

khao mu daeng - ryż z czerwoną wieprzowiną

khao niaw - kleisty ryż, danie z Północy

khao yam - ryż z kapi

kuay tiaw - zupa z makaronem, popularne danie na lunch

mu pat prio wan - wieprzowina słodko-kwaśna

nam pla - sos rybny

nam phrik kung siap - szaszłyczki z krewetek

nua pat nam man hoi - wołowina w sosie ostrygowym

oliang - mrożona słodka kawa tajska

phanaeng - "suche" curry z mlekiem kokosowym

pla jaramet nung kiem bueh - potrawa rybna ze śliwkami chińskimi

pla meuk thot kratiem phrik - kalmary smażone z czosnkiem

po taek - "rozerwana sieć rybaka" - curry z owoców morza

pu pat pong kari - kraby duszone na parze z sosem curry

sataw - fasola typu Jaś, podawana z krewetkami lub wieprzowiną

tom kha kai - łagodne curry z kurczakiem

yam - bardzo ostra sałatka










Kuchnia Wegetariańska

Pojęcie kuchnia wegetariańska określa pożywienie, które ani nie zawiera mięsa, ani nie zostało przygotowane na bazie pochodzącej z mięsa (np. na rosole drobiowym). Laktoowowegetarianie (najczęściej spotykany typ wegetarian w zachodnim świecie) spożywają nabiał,laktowegetarianie (typ wegetarian o najdłuższej tradycji, najczęstszy w Indii) wykluczają jaja, ale nie inne produkty nabiałowe. Najbardziej radykalne diety wegetariańskie to weganizm i frutarianizm, które odrzucają wszelkie produkty pochodzenia zwierzęcego, w tym miód

Wegetariańskie pożywienie można podzielić na kilka typów:
Tradycyjne jedzenie, które zawsze było wegetariańskie (na gruncie polskim – także postne). Składa się wyłącznie z wegetariańskich składników.
Produkty sojowe: tofu i tempeh, które są najbardziej rozpowszechnionymi wegetariańskimi źródłami białka.
Substytuty mięsa, przypominające mięso smakiem, strukturą lub wyglądem, często używane jako zamienniki w typowych przepisach mięsnych.
Substytuty nabiału – mające na celu zastąpienie tegoż w kuchni wegańskiej.


Wegetariańskie grupy produktów
zboża – pszenica, żyto, jęczmień, gryka, kukurydza, ryż, quinoa, sorgo, proso, owies, pszenżyto oraz produkty z nich pochodzące – mąkę, a z tej pieczywo, makarony itd.
warzywa, a także pozyskiwane z warzyw tłuszcze i oleje
grzyby
owoce
rośliny strączkowe – soja, groch, fasola, ciecierzyca, soczewica, orzech ziemny
orzechy i nasiona
przyprawy i zioła
glony


Produkty używane przy niektórych rodzajach wegetarianizmu
mleko i jego przetwory: sery, kefiry, masło, jogurt (bez żelatyny) – laktoowowegetarianie, laktowegetarianie
jaja – owowegetarianie
miód – niespożywany przez większość wegan
Kontrowersje

Często można się spotkać z niezrozumieniem istoty wegetarianizmu jako diety wykluczającej produkty uzyskane ze zwierząt i/lub ich pochodne. Do niewegetariańskich potraw należą produkty zawierające składnik pochodzenia zwierzęcego (np. jogurt zawierający żelatynę wieprzową, pierogi ze skwarkami) lub przygotowane na takim (pączki smażone na smalcu, zupa na kości/mięsnej kostce bulionowej).


Produkty dostępne komercyjnieJedynym krajem, w którym znakowanie produktów wegetariańskich i niewegetariańskich jest regulowane prawnie, są Indie. W wielu krajach oznacza się częściowo takie produkty. W Polsce nie istnieje żaden system etykietowania produktów wegetariańskich, jednak producenci wyrobów sojowych zwykle umieszczają stosowną informację na opakowaniu.


Powyższą treść stanowią wybrane fragmenty zawarte na poniższej strone
http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_g%C5%82%C3%B3wna